Ako uzmemo ono što vidimo-
mašine koje nas izluđuju,
ljubavnike koji se na kraju mrze,
tu ribu na pijaci,
što zuri naviše u nas,
cveće koje trune, muve u paukovoj mreži,
ulične nerede, urlike lavova u kavezu,
klovnove zaljubljene u novčanice,
nacije što pomeraju ljude kao pione,
dnevne lopove sa prelepim
noćnim ženama i vinom,pretrpane zatvore.
uobičajeno nezaposlene,
anemičnu travu,
ljude dovoljno stare da vole grob.
Te stvari, i druge, pokazuju
kako se život klati na istruleloj osovini.
Ali ostavili su nam malo muzike
i govornički šou na uglu,
časicu viskija, plavu kravatu,
džepno izdanje Remboovih pesama,
konja koji juri kao da mu đavo uvrće rep,i onda je tu ponovo ljubav
kao tramvaj koji na vreme stiže
iza ćoška,
grad koji čeka,
vino i cveće,
voda što šeta preko jezera
i leto i zima i leto i leto
i opet zima.
Нема коментара:
Постави коментар